Hayatımıza salgın hastalık girdiğinden beri, tüm dünya insanları olarak herbirimizin tek amacı hayatta kalma mücadelesi oldu. Bunun için olmazsa olmazlarım ız dan vaz geçmek zorunda kaldık. Bayramlarımızı düğünlerimizi cenazelerimizi hep ıssız kimsesiz geçirdik, virüs girmesin diye kapılarımızı sıkı sıkı kapatttığımız evlerimizde bizim ruhumuzu çoktan elegeçirip küçücük dünyalarımızı kocaman korkularla doldurdular.bu gerçekten bir salgınmıydı yoksa yeni dünya düzenine geçerken Bi provamaydı? Herbir soru, taraftarı çok olan, fakat bilimsel Bi dayanağı olmayan birilerinin fikirleri tahminleri yada öngörüleriydi. Salgın sonuç tablosu değişme diği halde tedbir lerde büyük değişiklikler oldu, bizzat yaşayarak gördüğümüz bu sonuçlara göre sanki tüm çaba insanı salgından korumaktan ziyade, modern yaşamın, sosyal bir varlık olan insanı,sadece kendini düşünmeye iten sen değerlisin, önce sen diyerek şişman eğolarla dolu bir toplum hazırlığımıydı? İnsanoğlu varolalı beri hiç bir zaman birey olmamış, fakat bireyselliğini kazanmaya çalışmıştır. belki insanlardan kaçarak yanlız kalarak virüsten korunabiliriz fakat daha tehlikeli olan önce ben hastalığına yakalanırız. Ben demek şeytan işi diye başlardı büyüklerimiz söze. Ben demenin makbul olduğu biz diyenin hastalıklı kabul edildiği Bi geleceğe doğru yola çıktık sanki. Halbuki nasıl ben olurki insan doğarkende acizsin ölürkende, insan insanın elinden tutmazsa, sırtını sıvazlamassa, nasıl geçer Bi ömür. Nazım hikmetin dediği gibi insan insana iyi gelmeli gelmeyecekse hiç gelmemeli Umarız yeni dünya düzeninde herşeyi robotlar yapar insanlık yine bize kalır.