Yine geldi bi sonbahar! Eylül Ekim, Kasım, hazan mevsimi.  güneşi, kar’ı, soğuğu, sıcağı. Mevsimlerde hayat gibi. Ama sonbahar başka. Bir efkar bir hüzün çöküyor insana. Bazen yıllar evvel Kimbilir kimin gamı  için yazılmış bir türkü düşüyor insanın  diline. Sonbahar tıpkı hayat gibi! Bir an sonrası belli değil. Güneşi yakarken gölgesi kara kış. Sonbahar! Meyvesi bol ağaçta bile yaprak bırakmayan mevsim! Bize bişeyler anlatmak isteyen mevsim! Dillere gamlı türküleri düşüren mevsim, buda gelir buda geçer ağlama..... Diye mırıldansakta biliriz ki geçen tek şey ömrümüzdür. Yoksa hiçbişeyin geçtiği yoktur. Geride kalan her ne varsa, hepsi yüreğinde bir sızı. İlkbaharda umutla yeşerttiğin tüm yapraklarının gölgesini bile göremezsin bazen. Düşen yaprağa engel olamazsın. Sonbahar gitme vaktidir, yeniden yeşermek için toprağa karışma vaktidir. Sonbahar biraz umut, biraz hüzün. Sonbahar gölgesi olmayan mevsim.  Dibine dökülen her yaprağı kökleriyle kucaklayıp dallarında tekrar yeşerten mevsim. Sonbahar tıpkı hayat gibi tıpkı veda gibi tıpkı yalnızlık gibi biraz hüzün, aslında hep hüzün.....