Bir rüya da olduğumuz haber verilen bu dünya da, zanlarımızı ayaklarımıza pranga yapıp kendi yollarımıza taşlar koyup duvarlar örüyoruz. Oysaki hepsi bizim zanlarımızdan ibaret. Kalabalıktan yorulduğumuzu zannedip , Yalnız daha mutlu olacağımızı zan nederiz. yalnız kaldığımız ilk yerde keşke oda olsaydı deriz hemen. Yalnız kalırsakta öleceğimizi zannederiz. Hiç tecrübe etmeden. Harcarsak bitecek, saklarsak çoğalacak, çalışmazssak aç kalacağımızı zannederiz. Herkes bize düşman, yada herkesin gözü bizde zannederiz. Çabalarsak kesin başarır, planlarsak her şeyi kontrol edebiliriz zannederiz. Evimizdeki kendi koyduğumuz kuralların en doğru yaşam şekli olduğunu zannederiz. Biz böyle yapıyorsak başka türlüsü hep yanlış zannederiz, sahip olamadığımız ne varsa onlar olsa tam olacağız zannederiz. kimseye muhtaç olmadık hep kendimiz başardık zannederiz. Teşekkür edersek şımarır, özür dilersek küçülürüz zannederiz. Dürüstlüğü saflık sahteciliği tüccarlık zannederiz. Zanlarından kurtulmuş insanların geçmişten günümüze bize anlatmaya çalıştıklarını kulak verirsek, zanlarla oyalanmayıp, baktığımız her şey deki gerçek manayı bulmak dahada kolaylaşacak. Çünkü zan yalanın ta kendisidir!