17 Ağustos 1999.. Ölümün en korkunç yüzüyle göz göze geldik, yaşadık ölümün ne olduğunu geriye kalanlar olarak. Sevdiklerimiz, dostlarımız, okul arkadaşlarımız kaldı o enkazların altında. Gölcük depremi diye geçer ya.. Öyleydi gerçekten Tanıklık ettim O dehşet kıyamet senaryosunu yerinde yaşadım. Hayalet bir ölüm şehriydi Gölcük ve Kocaeli ve Karamürsel ve kıyı boyunca denizlerin yuttuğu evler, oteller, çay bahçeleri, kafeler. 22 yıl geçmiş üzerinden Unutmadık, unutmayacağız denliyor ya. Unuttuk çoktan Devlet olarak  Millet olarak yerel yönetimler olarak  binlerce kişiye mezar olan binalar yeniden dikildi yine kontrolsuz yine araya adam sokmacalar yine ona buna göz yumularak yapılan kaçak göçek çok katılı mezarlıklar.. Elbetteki biz sevdiklerimizi hiç unutmadık. Ama bu kentleri o gün yönetenler unuttu. Bugün yönetenler de sadece olasılıkları cılız birer çalışma ile örtbas etmeye çalışıyorlar. UNUTMADIK unutmayacağız nutuklarını büyük atmış olsalarda.. Çoktan unuttuklarını biz unutmadık..