ÇOCUKLAR ÇÖPLÜKTE!

HABERPİ-ÖZEL Erkek kardeş, ablasının konteynırdan çıkardıklarını o kendi boyunun iki katı çöp torbasına koymaya çalışırken deklanşöre basıp basmamakta tereddüt ettim. Bir süre daha izledim onları.. Ne çift yönlü trafikteki onlarca araç,ne yanlarından geçip giderken onlara bakan insanlar umurlarında değildi.. Ekmek parasıydı tek dertleri.. O çöplükten para edecek atıkları bulma telaşıydı onlarınki.. Hayat yanlarından akıp giderken biri kız biri erkek bu iki kardeşin insanı derinden etkileyen çabası bir an ‘ hani çocuk hakları’ diye kendi kendime söylendim. Zaten bu ülkenin en büyük dramı kendi kendine söylenmek değil midir? Ne zaman ki söylenmeyi bırakıp, gerçekten bireylerin ve özellikle de kadın ve çocuk haklarının yaşanabilir hale getirebilirsek işte o zaman gelişmiş bir ülke sıralamasındaki yerimizi almamız mümkün olur.. Tüm bunları düşünürken o kız çocuğunun birden çöp kontenynerına başını soktuğunu gördüm. Evet, boyu yetişmiyordu o çöplüğün içinde kayda değer bir atığı görmeye. Onun içinde ayakları öylece havada başı o pisliğin içinde kaldı uzunca bir süre. Başını çıkarmadan oradan bulduklarını kardeşine uzatıyor o da torbaya atıyordu.. O küçük kız çocuğun için tedirgin oldum.Çocuk başını çöpe koyup, abla dikkat et deyince ürperdim.. Telaşlandım Ya tepeüstü o çöpün içine düşse kim kurtaracak. Yardıma ihtiyacı olur diye bekledim.. Kalbime bir an yıldırım düşmüş gibi oldu.. Sizin için bu satırlar bir şey ifade etmeyebilir. Siz bu yazıyı duygusallık ya da haber olarak okuyabilirsiniz. Ve belki hergün onlarca kez karşılaştığınız bu manzaranın farkında bile olmamış olabilirsiniz. Ama o an Ayakları havada Yarı beline kadar çöplüğe girmiş bir çocuğun insan üzerinde yarattığı etki ve insanı insanlığından utandıran durumu belki de hepimizin, bir kez kendimizi sorgulamamız ama özellikle de bu ülkenin etkin ve yetkinlerinin ve bu kentin Kaymakamı, Emniyet yetkililerinin bu çocukların durumuna bir el atması için acilen bir şeyler yapmamız gerektiğine inandığım için o deklanşöre defalarca bastım.. Bugün yarı beline kadar çöplükten bir cocacola kutusu, bir petşişe ya da bir karton için hayatını hiçe saydığının bile farkında olmayan bu çocukların yarın bu sokaklardaki kötü niyetli insanlar tarafından nelere zorlanabileceğini ve nelerin yaptıralabileceğini düşünmek bile istemiyorum.. Evet.. Nihayet küçük kız o çöplükten çıkmayı başardı.. Yanıbaşındaydım. Beni fark etmediler bile.. Sonra çekip gittiler.. Küçük erkek çocuk, kendisinden beş kat daha yüksek ve bir o kadarda ağır çöp çuvalının demirlerine asılırken içinde kaybolup uzaklaştılar.. Tertemiz yüzleriyle, öpülesi yanaklarıyla onlar daha hayatın ne olduğunu bilmeden çöplükten bir hayat çıkarmaya çalışıyorlardı.. SELPAK ALMAK YASAK AMA? Sokak çocuklarındana selpak mendil almayı yasaklayan kanun ve uygulayıcıları acaba, yarı bellerine kadar çöplüğe batan ve ağır işçi sıfatıyla sokak sokak, çöplük çöplük dolaşan bu çocukları kurtarmak adına neden birşey yapmıyorlar? Çünkü selpak satan çocukların sayısında gözle görülür bir eksilme olurken, şimdi acaba selpakçı çocuklar hızla çöpte hayat arayan çocuklara mı dönüştü diye de merak ediyor insan.. Gebze’de onlarca atık toplayıcısına rastladık bugüne kadar ama bu çocukların çöplükle imtihanı sanırım en kötü olanıydı.. Sosyal güvencesi olmayan, işsiz ve güçsüz ailelerin tüm yükünü küçük yaşta yüklenen bu çocukların gelecekten beklentisi veya geleceğe katkısı ne olabilir ki diye düşündüm..Pisliğin içinde hayat arayan çocuklar sadece bu kentin değil bu ülkenin en büyük yüzkarası.. Yaz okullarının reklamını yapan ve onlarca çocuğun spor etkinliğiyle buluştuğuna övgüler yağdıranlar, bu cehennem sıcağında bu küçük çocukların hayatlarına bir el atması ve aileleriyle irtibata geçip, bunun bir suç olduğunu anlatması gerekmiyor mu ? Ya da gerçekten bunu yapmak, bu çocukları çöplüklerden kurtarmak çok mu zor?Okulda, spor salonlarında, kütüphanelerde ya da oyun bahçelerinde olması gereken bu çocukların çöplüklerde ve sokaklarda boş torbalar, kağıt ve metal eşyalar toplayarak ayakta durması ne korkunç bir baş ağrısı.. Ve ne yazık ki, hiç birimiz bu durumu bir sorun olarak görmüyor, bu korkunç manzarayı sorgulamıyoruz bile. Ne kent yöneticileri ne bu ülkenin aileden sorumlu bakanları ve onların temsilcileri bu derin yaranın giderek irin toplamasına aldırmıyor olması en az bu çocukların yaşadıkları kadar ürkütücüdür.Unutmamalıyız ki, Çöpten ve çöplüklerden beslenen ve ayakta durmaya çalışan bu çocuklar sokaklardaki her türlü pisliği ve insanlık dışı muameleyi de çok erken yaşta görüyor ve yaşıyor. Yarın yaşadıklarının bedelini hepimize ve hepinize ödeteceklerini de bir kenara kaydetmekte fayda var.. ADALET BORA